Ga stemmen op 13 oktober. En stem progressief. Samen nemen we onze stad terug!
Dat is de titel van een opiniestuk dat vandaag in De Morgen staat.
Het gaat over Antwerpen, helaas niet over mijn stad, Kortrijk. Het is
geschreven door Pascal Gielen en een 60-tal kunstenaars uit Antwerpen.
Zo'n stuk kan enkel omdat Antwerpen in essentie een progressieve stad is, wat blijkt
uit de verkiezingsresultaten van de 9 juni: de progressieve partijen
vertegenwoordigen er zowat de helft van het kiezerskorps. Helaas is
dat bijlange niet het geval in Kortrijk. Dan overvalt mij een triest
gevoel. Een gevoel dat nog versterkt wordt door de keuze van CD&V
om in kartel te gaan met Team Burgemeester, het pseudoniem of,
zoals u verkiest, het alter ego van de liberalen.
Kijk eens naar de mooie dromen voor Antwerpen en bedenk dat ze ook voor Kortrijk betekenisvol zouden kunnen zijn: het verlangen naar een stadsbestuur dat luistert naar de bewoners, het verlangen naar een betaalbare woning en een thuis met publieke ruimte en groen, vlot openbaar vervoer en goede sociale voorzieningen, het terugdringen van de invloed van projectontwikkelaars, en echt gaan voor een diverse stad.
Het gaat in Kortrijk beter dan in Antwerpen, hoor
ik u denken. Ja, dat is (maar) deels waar. We hebben genoeg problemen en andere kunnen we beter voorkomen. Toch? Ik knip en plak uit de Antwerpse tekst: beeld je in dat
we de zwaar verlieslatende luchthaven van Deurne (cf.
Kortrijk-Wevelgem) sluiten. Een oppervlakte van vele voetbalvelden
groot bestemmen voor betaalbaar wonen in het groen, én recreatie, én
cultuur. Nu is het een elitair speelveld voor privéjets. Al dat
Vlaams subsidiegeld moet worden gespendeerd aan beter openbaar
vervoer. Ik voeg er met plezier nog aan toe: aan veilige fietsroutes,
aan bos en natuur, aan sportinfrastructuur … En wat te denken van
een miljarden kostend ringtracé van het kanaal Bossuit-Kortrijk? Is
dat de toprioriteit voor onze stad? Daar kunnen we heel veel andere
zaken voor realiseren, niet in het minst op sociaal gebied.
Kortom, stem progressief.
De tekst van Pascal Gielen kan je hieronder downloaden.